اگر بگوییم موجودات زنده روی زمین انرژی مورد نیازشان را از کیمیاگری بدست می آورند شاید تعجب کنید. اگر واضح تر بگویم منظور همان تجزیه و ترکیب مواد شیمیایی است. این وسط سلولها و باکتری ها انرژی آزاد شده در واکنشهای شیمیایی را برای زندگی به نفع خودشان مصادره کرده و می کنند. مثل توربین آبی که توسط جریان آب پشت سد ، به گردش در می آید و برق تولید می کند . تقریبا در طول تاریخ حیات، هر کجا در زمین از تبدیل یک ترکیب شیمیایی به ترکیب دیگر ، انرژی آزاد می شد ، دیر یا زود سر و کله این شیمیستها یا موجودات زنده تک سلولی پیدا می شد.
مثلا باکتری هایی داریم که به تعبیر عوامانه سنگ می خورند. حتی طعم ناخوشایند آب در مخازن دارای رسوبات زیاد ، ناشی از همین باکتری های خورنده مواد معدنی است. همانطور که می دانید جو زمین در ابتدا فاقد اکسیژن آزاد بود . در این بساط کیمیاگری باکتری ها و تک سلولی ها، تعدادی مشغول به دام انداختن انرژی نور مرئی در مواد شیمیایی کربن دار شدند. در آن زمان این سلولها این مواد کربندار تولیدی را بدون حضور اکسیژن و با فرآیندهایی شبیه تخمیر مصرف می کردند ولی وقتی تولیدشان می کردند ، اکسیژن نیز آزاد می شد. کم کم حجم اکسیژن زیاد شد و عده ای از این کیمیاگران تک سلولی یک آس بزرگ رو کردند ، آنها با ترکیب اکسیژن با ترکیبات هیدروکربنی که قبلا در فرآیند تخمیر مصرف می شد توانستند حجم عظیمی انرژی آزاد کنند. این قبیل تک سلولی ها و باکتری ها گنجی برای خودشان پیدا کرده بودند. کم کم واکنش هایی که یک طرفش اکسیژن بود خیلی طرفدار پیدا کرد چون انرژی زیادی آزاد می شد. این باکتری ها و تک سلولی ها شروع کردند به تسخیر زمین و پایه گذار شکلی از حیات شدند به نام حیات هوازی . من و شما از نوادگان همانهاییم.
حیات هوازی متکی به قدرت اکسایش عنصر اکسیژن است. در جدول تناوبی تنها عنصری که قدرت اکسایشش از اکسیژن بیشتر است فلوئور است. اما در حیات زمینی مهمترین منبع هیدروژن آب بود و بنابراین ترکیبات هیدروکربنی اولیه که توسط فتوسنتز تولید می شدند محصول جانبی شان اکسیژن شد. به غیر از سایر ویژگی های ذاتی اکسیژن و اینکه سومین عنصر فراوان در کیهان بعد از هیدروژن و هلیوم است ، شاید بتوان تجمع پر حجم اکسیژن در اتمسفر زمین را از مهمترین دلایل انتخاب این اکسید کننده قوی توسط این شیمیستهای تک سلولی برای آزاد کردن انرژی ذخیره شده در ترکیبات شیمیایی دانست.
